Quote: “Boven op de toeslag voor mijn kamer, betaal ik ook het ontbijt van mijn niet-bestaande partner.”
Ik ben single, maar ik verzorg me. Ik zit nog niet in de fase waarin ik met mijn kleren aan slaap en in de wasbak plas. Bram Vermeulen meende me in zijn zeer schoon lied Rode Wijn zo te moeten beschrijven. Nu is hij wijlen, maar bij leven dwaalde hij soms.
Ik heb het goed, ik voel me goed, ook als single.
Vrienden benijden me, zo zeggen ze. In hun ogen ben ik vrij. Doe ik wat ik wil en wanneer ik dat wil.
Singles zijn zonder zorgen, denken ze, want zonder verantwoordelijkheid. Ik, de alleenstaande – zolang ik niet echt zielig word neem ik aan – ben een Robin Hood van hun saaie huwelijksleven, als ik hen mag geloven.
Maar weten zij veel dat onze hele economie er blijkbaar niet op gericht is om aan de behoeften van alleenstaanden te voldoen. Ik vind het namelijk echt niet leuk om vier dagen van hetzelfde brood te eten. Tegen dat mijn kilootje aardappels op is, staan er al lang scheuten op mijn patatjes. Met een maxi-pak biefstuk lach ik uiteraard, maar doorgaans zijn die krengen (pun intended) verpakt per twee, drie of vier. Des guten zuviel. Als ik dagelijks een wolkje melk in mijn twee koffietjes doe, is de fles zuur tegen dat ik in de helft ben. Een half litertje dan? Ja, maar daar betaal ik dan relatief meer voor.
Ik vind het helemaal niet erg om af en toe alleen op restaurant te gaan. Ik vind het wel erg dat ik dan telkens aan de ober (m/v) moet uitleggen dat ik niet op een tafelgenoot zit te wachten. Kom ik daar een week later, hebben ze voor mij een klein tafeltje voorbehouden, vlak bij de toiletten. Dan voel ik me benadeeld.
Toen ik van de zomer op reis ging, betaalde ik in mijn hotel zwijgend de gebruikelijke toeslag voor een eenpersoonskamer. Met andere woorden: ik betaalde voor twee personen. Goed, die benadeling pik ik en dat slik ik. Maar ’s ochtends aan het ontbijt denk ik meestal wat dieper na. Als je daar alleen zit, heb je toch niets anders te doen. Ik had niet meer nodig dan een koffie om tot een verbazingwekkende conclusie te komen.
Als single betaal ik een eenpersoonskamer voor de prijs van een tweepersoonskamer, dus een toeslag van 100 procent. alsjblief.
Maar daar staat voor mij als single één ontbijt klaar (één broodje, één croissant, één schelletje kaas en één eitje; single–er kan bijna niet).
Het echtpaar aan het tafeltje naast mij heeft evenveel betaald voor hun kamer als ik, maar kregen daar tweemaal een ontbijt bij. Dus boven op de honderd procent toeslag voor mijn kamer, betaalde ik ook nog eens het niet gekregen ontbijt van mijn niet-bestaande partner. Van be,adelen gesproken.
De prijs was 56,25 euro voor zowel een eenpersoons- als een tweepersoonskamer. Inclusief ontbijt. Uitgaande van een ontbijt van pakweg 10 euro, wil dat zeggen dat de kamertoeslag bijna 65% bedroeg.
En daarenboven betaal ik als alleenreizende, als single, 35 % voor het ontbijt van iemand anders zijn of haar partner.
Wel, ik vind dat niet netjes. En ik begin vanaf nu als kruisvaarder voor een rechtvaardiger wereld voor mijn collega’s singles een kruisvaart tegen de hotels. Blijf bij ons, u leest het hier als eerste.
Ik ben single, maar ik verzorg me. Ik zit nog niet in de fase waarin ik met mijn kleren aan slaap en in de wasbak plas. Bram Vermeulen meende me in zijn zeer schoon lied Rode Wijn zo te moeten beschrijven. Nu is hij wijlen, maar bij leven dwaalde hij soms.
