Ik heb in mijn leven twee noemenswaardige, geruime tijd durende intieme relaties gehad – telkens mét enkele jaren samenwonen, en zodoende elkaar grondig leren kennen, inbegrepen.
(Terzijde: in de tweede van deze twee relaties zit ik momenteel nog middenin.) Of dat veel of weinig is, laat ik in het midden – in de tijd van mijn grootouders was meer dan zo één gewoon niét denkbaar… – maar feit is dat ik ze goed denk besteed te hebben.
En daarmee bedoel ik: bewust beleefd, en zeker ook: van de tijd gebruik gemaakt om niet alleen mijn eigen maar ook ‘de’ vrouw, in het abstracte algemeen, te leren begrijpen.
Een denkoefening die ik overigens ook met plezier bezigde wanneer ik niet in een dergelijke, duurzaam aanvoelende relatie verwikkeld was.
Ik behoor niet tot dat slag mannen dat vrouwen gemakshalve als een niet te begrijpen fenomeen beschouwt noch betitelt – dat is meestal slechts een flauw excuus om geen moeite te hoeven doen.
Het was een grote opluchting toen ik inzag dat de Vrouw veel minder ‘vrouw’ is dan ze misschien zelf wel zou willen, doch veeleer ‘mens’ – wat haar in één (figuurlijke!!!) klap een pak dichter bij de Man bracht dan beide seksen tot op heden voor mogelijk hielden of zelfs maar durfden dromen.
Anders gezegd: onze geslachtelijke verschillen zijn, naar mijn gevoelen & ervaring, veelal clichématige stereotiepen waar misschien een vage verwantschap met de realiteit in zit.
Maar waar vooral enerzijds de béide geslachten zich met plezier achter verschuilen – om er een identiteit aan te ontlenen, een gepast excuus voor eigen falen te hebben, als dodelijk wapen ter hand te kunnen nemen in de soms eeuwige oorlog die ‘liefde’ heet… – en waar anderzijds poëten, romanschrijvers, striptekenaars, toondichters, filmmakers, televisieproducenten, allerhande merkproducten & marketingbureaus bijzonder goed garen bij weten te spinnen.
Handig, lucratief, … maar brengt het ons ook dichter bij de waarheid?! En (dus) bij elkaar?
Zonder dus in de troebele waters van het oppervlakkige cliché te willen rondwaden, ontsnap ook ik echter niet aan de grenzen van mijn eigen inzichten. Zo ving ik laats een flard van een gesprek op, waarbij ik meteen blij was dat al het voorgaande ervan aan mij was voorbij gegaan...
“Ik vind het goed als je dat wilt doen, maar zorg er dan voor dat ik het nooit te weten kom”, zei een vrouw tegen haar man.
Het klonk tegelijk toegeeflijk en defensief, bemoederend en bedreigend. Het was als een deur die open gezet werd én een valkuil die zich daar vlak achteren openbaarde. Het gesprek ging met gedempte stemmen voort, en ik heb nooit – behoudens in mijn fantasie – kunnen achterhalen wat het onderwerp was. Maar het zette me wel aan het denken.
Het onmiskenbaar zachte en toegeeflijke in de stem van de vrouw duidde ontegensprekelijk op akkoord, vertrouwen, berusting. De man, wat het ook was waar hij om gevraagd had, zal dit zonder twijfel als een vrijgeleide beschouwd hebben. Tegelijk hoop ik dat hij tevens de ietwat dubbelzinnige retoriek heeft opgevangen: want hoe kan men iemand iets toestaan, als volstrekte onwetendheid (dus ontkenning van bestaan) als vormvoorwaarde gesteld wordt?
Anders gezegd: wat geef je eigenlijk mee als je de zaken zo onder woorden brengt: instemming of afkeuring?!
Ondanks mijn goede voornemens ondertussen kniediep in de troebele waters van het oppervlakkige cliché rondwadend, hoor ik in mijn achterhoofd een denkbeeldig meisje tegen een denkbeeldige jongen zeggen:
“We spelen verstoppertje". Als je me binnen de 10 minuten vindt, mag je me kussen. Als je me binnen de 5 minuten vindt, mag je me strelen. En als je me binnen één minuut vindt, mag je alles doen met me wat je maar wil. Ik zit in de kleerkast!”
