De foto die ze had gestuurd toonde een pittige brunette, niet om van je stoel te vallen,
maar eerder genre "Ideale Buurmeisje".
Maar foto’s zeggen niet alles, natuurlijk.
Die ene, uit Lommel, hoe heette ze ook weer, had me een foto gestuurd van een vriendin. Ik had het etentje met haar - allez, hoe heette die nu weer – uitgezeten.
Dat wel. Ze was trouwens aangenaam gezelschap geweest. Maar niet zo knap als die op de foto. Verre van zelfs.
Op het einde, toen ik de rekening gevraagd had, had ik haar - verdomme, ik en namen – er toch even op gewezen dat het niet netjes was om je voor iemand anders uit te geven.
Maar dingeske - ik zou haar naam honderd keer kunnen zeggen - had eens gelachen. “Was het een leuke avond? Ja? Wel, zaag dan niet. Jij hebt je geamuseerd, ik heb me geamuseerd. Wat is dan het probleem?
Als ik een foto van mezelf gestuurd had, had je niet eens gereageerd. En als jij een foto van jezelf gestuurd had, zoals je er nu uitziet, had ik waarschijnlijk ook niet gereageerd.”
Het was waar. Ik had een foto gekozen van een jaar of tien geleden. Toen ik nog zo geen embonpoint had en minstens één kin minder. Geen spataders rond mijn enkels en geen driedubbele bypassoperatie verder. Eerlijk?
Ik zag er toen echt goed uit. Sigaret nonchalant in mijn hand. Op een speciale manier, die ik van oude filmhelden geleerd had. Niet tussen wijs- en middelvinger, maar die sigaret steunend op mijn duim. En dan vastgekneld door mijn wijs- en middelvinger. Ik vond dat toen cool.
Ria, mijn vrouw, vond dat ik eruit zag als een eikel. Haar woorden.
En mijn embonpoint noemde zij mijn dikke pens. Hoe lang zijn we daarna nog getrouwd gebleven? Voor cijfers laat mijn geheugen me ook al in de steek. Ze is in elk geval goed terecht gekomen, ons Ria. Getrouwd met een gast die twee keer in mij kan en met een eigen bedrijf. Tandheelkunde of zoiets in die aard. Ik vergeet dat allemaal. Ik weet alleen nog dat hij met een Corvette rijdt. Of een Maserati, nu twijfel ik toch.
Dat geheugen hè. Ik kan me nochtans niet herinneren dat ik ooit aan geheugenverlies geleden heb. Grapje. Moet ik onthouden voor straks. Humor doet altijd het ijs breken, zeggen ze. We zullen wel zien, straks. Eerst even in mijn agenda kijken waar we afgesproken hadden. Als ik dat niet opschrijf, vergeet ik dat. Zo is dat tegenwoordig.
Voilà, hier is het zie. In Kapellen, om halfnegen. Gisteravond. Doeme toch. Doeme doeme doeme toch.
REACTIES:Wat een heerlijk geschreven verhaal. Eén van de weinige dat ik open klikte om verder te lezen. Alleen jouw gevoel voor humor al zou je zo aan een leuke partner moeten helpen. Succes.
Door Cristina uit Conde
201.157.220.2
------------------------- Een mooie doos is natuurlijk prettig om naar te zien, maar met een mooie doos zonder inhoud kom je niet ver. Beter een wat minder mooie doos met een leuke toffe inhoud. Door Frank uit Wervik
------------------------- heel leuk verhaal maar het kan ook anders. Ik heb ooit een man ontmoet die er helemaal niet uitzag op foto maar in werkelijkheid een knappe, leuke man was ! De relatie is niet blijven duren maar heb er een echte vriend aan overgehouden. Een happy end ! Door Martine uit Schoten
Die ene, uit Lommel, hoe heette ze ook weer, had me een foto gestuurd van een vriendin. Ik had het etentje met haar - allez, hoe heette die nu weer – uitgezeten.
