En toen waren er daar die knappe roodharige dame en die George Clooney-cloon die me er telkens ik mijn webmail opende op wezen dat er ergens iemand op me wachtte.
Nooit gedacht dat dergelijke reclame vat op mij zou hebben; na de aanlokkelijke boodschap talloze keren vanuit mijn ooghoeken gelezen te hebben was er iets in mijn onderbewustzijn dat me tot actie aanzette zodat ik uiteindelijk op de link klikte. En meteen zat Alice in Wonderland!
Profieltje invullen, onmiddellijk een complete analyse van mijn persoonlijkheid printensklaar (dat bespaart enkele consulten bij de psycholoog) en dan volledig anoniem gaan rondneuzen tussen het loslopend wild.
Foto’s zag ik niet - daarvoor moest ik me eerst abonneren - maar ik kreeg wel een mistige impressie van de kandidaat te zien.
Vaak al voldoende om haastig verder te klikken (tja, ik ben ook maar een mens, en gezien er toch zoveel keuze was…).
De mate waarin de persoonlijkheden met de mijne overlapten werd uitgedrukt in procenten, waardoor ik de grootste moot van de kandidaten al onmiddellijk oversloeg. 80% vond ik toch wel het minimum, de rest gunde ik geen blik waardig.
Gestrikt
Na een paar dagen en wat hardnekkiger aandacht van enkele heren wou ik toch foto’s en berichtjes kunnen uitwisselen, zodat ik mij helemaal liet strikken en een abonnement onderschreef.
Een half jaar later zou ik merken dat ik
stilzwijgend opgelicht werd doch voorlopig kon niets nog mijn pret bederven. Ik bleek algauw verslingerd aan de adrenalinestootjes die de inkomende berichtjes met zich meebrachten. Ik kon nauwelijks wachten tot ’s avonds om mijn mailtjes te checken.
Mijn twee halfwassen telgen hadden al vlug door hoe het kwam dat ik thuis meer tijd aan de computer doorbracht dan gewoonlijk, en ik kon rekenen op hun ongezouten mening als het aankwam op het keuren van de foto’s.
Er werd duchtig over mijn schouders meegegluurd en gepolst naar de stand van zaken; had dié kinderen, en waar woonde dié, en welk werk deed dié…?
REACTIES: Je hebt dat heel juist getypeerd: "Alice in Wonderland." Zo voel ik het ook aan. Je kijkt je ogen uit, keuze te over, het ene profiel al mooier dan het andere en de minder interessante die negeer je gewoon. Tot je net als Alice de realiteit terug onder ogen ziet en realiseert dat niets is wat het leek. Door Myriam uit Gentbrugge
