Nacht in onze straat.
Een hond blaft naar zijn eigen eenzaamheid, een blad dwarrelt de duisternis tegemoet. Jef van hier tegenover lalt hem wat dronkemanspraat toe. Door zijn dagelijkse kroegentochten ziet zijn bankrekening er vast al even uitzichtloos uit als onze straat.
Een vurig zeemanslied dondert door onze steeg. Zo gaat het iedere nacht, en iedere dag trouwens ook. Het is nooit echt rustig in onze straat.
Mijn plafond kraakt. Marie en Jan, onze bovenburen, doen hun eeuwige passie nog maar eens oplaaien.
Zo gaat het nu iedere nacht, hoe houden ze het vol? En het ergste is nog, het duurt steeds langer en langer. Het lijkt wel dat ze neuken alsof hun leven er van af hangt. Willen ze er godver nog zo’n mormel bij?
Ze hebben er daarboven al vier.
Niets dan krijsen en miserie. Marie en Jan zijn bovendien ook vreselijke heethoofden. Bij het minste meningsverschil vliegt het servies en bestek de kamer rond, met het bijhorende kabaal natuurlijk. Als bord is er je geen lang leven beschoren, en als toeschouwer in het heetst van de strijd vast ook niet. Hoe die kinderen het toch steeds overleven? Alleen spijtig dat die twee altijd nogal intens verzoenen ’s avonds laat. Wat kan het hen ook schelen?
Ik sta op uit mijn bed, slaap is heel ver weg. Jan en vermoedelijk ook Marie hebben mijn ouders op ideeën gebracht. In de kamer naast de mijne begint het ouderlijke bed gevaarlijk te schuiven en te piepen.
Als ik door mijn raam kijk, zie ik onze straat, onze straat van niets.
Een flauw schijnsel komt door het bovenste raam van het huis tegenover ons.b> Daar woont de nieuwe. Hij is hier vandaag aangekomen. Hij zal het nog moeilijk krijgen. De bewoners hier zijn nogal conservatief. Niets is hier een keerpunt. Vreemdelingen worden hier maar schuin bekeken, als indringers. Wie kan het ze ook kwalijk nemen?
Iedereen die hier komt, zit aan de grond. Lager dan dit kan niet. Ieder nieuw gezicht is een nieuw probleem erbij.
Zijn licht gaat uit. Stakker. Hij ligt nu vast als enkeling, in zijn bed te hijgen van krampachtig verlangen.
Als enkeling? Hier in onze straat. De dag dat de nieuwe het aandurft om Linda van op de hoek te bezoeken, of laten we zeggen, als hij genoeg geld bij elkaar heeft, zal hij pas deel zijn van de ellende, behoren tot onze straat.
Zo gaat dat hier. Hij hoeft zich niet te haasten. Echt welgesteld is onze Linda er nog niet op geworden, ze is immers zo lelijk als de straat. En dat niet alleen. Zelfs door de weinige klanten die ze gehad heeft, is ze niet echt zuiver meer.
Ik kots van onze straat. Net als Jef hier tegenover, die we morgenochtend wel weer voor onze deur zullen vinden. Met zijn kop in zijn eigen braaksel, omdat hij maar weer eens de goede kant van onze vervloekte straat niet heeft gevonden.
Dezelfde onzin nacht na nacht.
De verzoening bij de bovenburen was voorbij. Zo te horen had Jan een nachtlampje nipt gemist. De oude jaren ’70 encyclopedie die Marie als een repliek moest krijgen, vloog door het open slaapkamerraam naar buiten, de kaft kraakte op de kasseien.
Het licht aan de overkant knipte weer aan. Een gestalte kwam voor het raam. Het was een jonge man, net geen dertig. Zo hadden we er wel een paar gehad. Jonge ondernemers die na een wild investeringsavontuur hier gebroken eindigen.
Een keerpunt in hun leven.
Maar op een of andere manier zag hij er niet gebroken uit. Hij stond met zijn handen in zijn zakken en een rechte rug. Ik zag zijn gezicht niet, maar bij zijn fiere houding hoorde geen trieste uitdrukking.
Deze man was echt een vreemdeling in onze straat.
Zijn beide handen haalde hij uit zijn zakken, even zag ik een flikkering van metaal. Hij bracht iets naar zijn mond en plots was er muziek in de nacht. Zachte muziek. Het lied dat hij uit zijn mondharmonica tevoorschijn haalde, was niet weemoedig, het ging niet over verliefden die elkaar voor het eerst zagen of hun liefde kapot zagen gaan. Het was geen lied voor een dansfeest of een begrafenis, niemand nam afscheid, er werd geen thuiskomst gevierd. Dit was een lied over hoop.
Jef ging op de bank voor zijn huis zitten De hond zat stil naast hem. Hij aaide het beest even over zijn kop. Ik hoorde voetstappen in de traphal. Even later liep Jan in zijn gestreepte pyjamabroek en onderlijfje de straat op om de encyclopedie te halen. Marie stond in haar nachtkleedje en peignoir in de deuropening van de voordeur op hem te wachten. Beiden keken ze op naar het verlichte raam waar dat lied vandaan kwam. Van aan de hoek van de straat hoorde ik de naaldhakken van Linda dichterbij tikken.
Misschien heeft Jef eraan gedacht de alcohol op te geven. Misschien beseften Jan en Marie dat ze elkaar al die tijd opzettelijk misten. Misschien besloot Linda toen haar rode lampjes definitief uit te doen. Ik weet hoe ik me voelde toen de muziek ook mijn kamer binnen kwam, en ik weet zeker dat zij het ook voelden.
De zachtmoedige muziek die ons het gevoel gaf geen uitschot te zijn,
want niemand verspilde zo’n lied aan uitschot.
Deze nacht was het keerpunt in mijn jonge leven, de komst van de vreemde het keerpunt voor onze straat.
