“Goh, ik zou zo verliefd op je kunnen worden maar ik wil onze speciale vriendschap niet verstoren moest het mislopen”
Er zijn niet veel dingen die harder aankomen dan dit te horen, een kopstoot geven aan een aanstormende trein misschien niet meegerekend.
Jij zit daar en knikt van “Ja...ja inderdaad” Een schaapachtige glimlach siert je lippen. Het moment passeert en je drinkt allebei zenuwachtig van je glas, 4 ogen schieten alle kanten uit behalve naar elkaar.
Je gaat dood.
Je wil wel roepen: “Nee godverdomme, ik wil je en ik wil je nu!
Het kan me niet schelen dat er een kans is dat het niet zou werken tussen ons, dat zien we later wel. Laten we nu samen zijn en toegeven aan onze drang en verlangens. Kom hier!”
Maar je doet het niet. Zoals ik zei, je zit daar en lacht een lach met meer spinazie tussen de tanden dan popeye in zijn hele leven op kan.
Wat is de gouden regel hier? Je mag niet verliefd worden op vrienden? Hoe hou je dat in Godsnaam tegen? Is het niet logischer om bepaalde gevoelens te krijgen voor mensen waar je dichter bij staat en waar je minder “drempelvrees” voor voelt om het naar het volgende natuurlijke niveau te brengen? Die mensen kennen je al, ze kennen je sterktes en ook je zwaktes. Het feit dat ze je vrienden blijven wil toch betekenen dat je ze ondanks die “scherpe kantjes” toch nog graag zien? Niet?
Mannen en vrouwen geen vrienden kunnen zijn.
Het is biologisch niet mogelijk. Complete stammen van hormonen en feromonen trekken constant ten oorlog om elkaar te overwoekeren en in te palmen. We slagen er (meestal) in om enkele schilden op te werpen. “Neen, ze is in een relatie” “Neen, hij is een te goede vriend van me” “Neen, het zou te vreemd zijn als we elkaar morgen zouden zien op het werk”
Neem die schilden weg en beschouw elkaar als wat we zijn. Man en vrouw. Gemaakt om elkaar te begeren.......en daar ga je dan. Het kan je niet meer schelen. Spijt komt morgen wel maar nu..nu geef je toe aan wie of wat je natuurlijk bent. Mens en zoogdier.
Zou leuk zijn eh?
Ergens voel ik me schuldig dat ik in dit klein artikel zo veel vraagtekens stouw. U als lezer leest dit in de hoop te stoten op antwoorden. Nietwaar? U hebt een vriendschappelijke relatie met iemand waar u al jaren verliefd op bent en twijfelt enorm of je nu de sprong moet wagen of niet.
Je zoekt naar antwoorden. Ergens op dit verrekte Internet moet toch een antwoord staan... Wel, niet in deze tekst. Het spijt me, ik heb de antwoorden ook niet.
Begrijp me niet verkeerd, twee geliefden mogen zeer zeker ook vrienden zijn. Misschien is het zelfs een essentieel deel van een innige relatie. Waarom is het dan zo moeilijk voor veel mensen om het om te draaien en van twee vrienden dan geliefden te maken?
Is het toevoegen van een snuifje seks dan het probleem Of is het meer? Een knuffel is geen probleem. Is een langdurige knuffel in een horizontale positie zonder klederdracht dan ineens zo’n drempel?
Ik vraag me ook af of de bedenkers van de “Vrije liefde” in oudere dagen op dezelfde gedachtengang gestoten waren.
Als morgen mijn dichtste vrienden met een boogje om me lopen weet ik ineens waarom.
Johan
REACTIES: ------------------------- Ik denk dat het zeer moeilijk is om vrienden te zijn tussen man en vrouw . Want echte gevoelens weet niet of je die kunt bespreken Denk dat je stiekem altijd iets voelt voor die persoon . En je altijd blijft hopen dat het ooit meer gaat worden dit telt zowel voor man als vrouw .Bij mij lukt het in ieder geval niet spijtig genoegd .
