Quote: “Waarom krijgen singles niet de voordelen van samenwonenden?”
Het was de zomer van 1967 en Armand, bijgenaamd de Nederlandse Bob Dylan, zong zijn single ‘Ben ik te min?’ de hitparade in.
Een paar dagen geleden hadden we het er nog over. Die ‘we’ dat is een groepje gelijkgestemde zielen, alle vier single, maar niet alleen. Geen van ons heeft een relatie (meer), maar we voelen ons niet gehandicapt in deze maatschappij. Wel gediscrimineerd.
Soms heb ik de indruk dat we vooral om ter hardst ons best doen om te tonen hoe flink we wel zijn en hoe goed het alleen-zijn ons afgaat.En daarbij de rest negeren of beter gezegd tolereren.
Maar goed, de situatie is als volgt: vier alleenstaande mannen; wat Duvel, Grimbergen en Zuid-Afrikaanse Chardonnay op tafel. Wat nootjes en wat chips. En waarover praten we dan? Als u het dan toch wil weten: over onze respectieve ziekenkassen.
Zou het afgunst zijn? Zoals de discussie die nu woedt over eerste en tweede klasse in onze treinen. Gunnen we het de anderen niet meer dat ze meer hebben dan wij? Ik denk het niet.
Ik denk dat het eerder een eerlijke verontwaardiging was. Zijn wij te min?
Zijn wij te min omdat wij alleenstaand zijn? Zodat wij gediscrimineerd worden en niet de voordelen krijgen die gehuwden of samenwonenden wel hebben bij hun ziekenfonds?
Uiteraard zijn ziekenfondsen of mutualiteiten niet meteen een sexy onderwerp. Maar de verbetenheid waarmee we bleven zoeken naar vormen van discriminatie en naar eventuele alternatieven duidde toch op het feit dat die kwestie bij meer singles wringt.
De algemene teneur van de discussie was dat ziekenfondsen vooral voordelen aanbieden als lokkertjes voor gezinnen met kinderen. Singles vallen wat dat betreft wat uit de boot. Er is geld voor kinderen die op bosklassen of zeeklassen gaan, er is een oppasdienst voor zieke kinderen.
We staan er niet meer bij stil, maar het begint al bij de geboortepremie. Later is er – weer voor de kinderen – een tussenkomst bij orthodontische behandelingen. De meeste mutualiteiten organiseren vakanties voor jongeren, hebben zelfs vakantiecentra.
Het heeft echt niet met jaloersheid te maken, maar het was die focus op de klassieke gezin-met-kinderen die ons stoorde. Wij betalen ook allemaal een bijdrage en waarom biedt de mutualiteit niet meer op de maat van singles gesneden diensten aan?
Voor sommige alleenstaanden is hun singlebestaan een bewuste keuze, voor anderen is het omdat het leven hen in die positie gemanoeuvreerd heeft. Er zijn voor – en nadelen aan verbonden, maar als je bijvoorbeeld ziek wordt, kan je het als alleenstaande wel schudden. Je moet immers alles alleen doen: naar de dokter, ondanks het feit dat je koorts hebt. Dan ook nog eens naar de apotheek. Je werk verwittigen dat je niet komt. Het ziekenbriefje op de bus gaan doen.
En dan ook nog wat voorraad inslaan. Tegen dat je rond bent, is de dag voorbij, is je koorts een extra graad gestegen en val je uitgeput en hongerig in bed. Te moe om eten te maken.
Kan er dan vanuit de mutualiteit niet zo een oppasdienst georganiseerd worden naar analogie van de hulp bij zieke kinderen? Iemand die dat allemaal even voor ons regelt. Apotheek, doktersbriefje, boodschappen, koken, …
En terwijl we toch bezig zijn: alle mutualiteiten hebben vakantiecentra voor hun leden. Zou er nu geen enkele zin hebben om één van die centra exclusief ter beschikking te stellen van ons, singles? Waar je incheckt en vanzelfsprekend weet dat je er alleen andere singles zal ontmoeten? Waar je dan ook geen supplement moet betalen voor een eenpersoonskamer?
Ik kan me niet voorstellen dat geen van hen er ooit aan gedacht heeft, maar blijkbaar negeren ze ons liever, of is het soms bewuste discriminatie?
We kwamen tot de conclusie: dit is geen idee van gekke Don Quichotes. Met wat goede wil doèt een van de mutualiteiten dat en gebruiken ze het in hun marketing voor de groeiende markt van singles. Meteen hebben ze hier vier leden bij. En de rest, die volgt wel.
Soms heb ik de indruk dat we vooral om ter hardst ons best doen om te tonen hoe flink we wel zijn en hoe goed het alleen-zijn ons afgaat.En daarbij de rest negeren of beter gezegd tolereren.
