Gisteren ging ik samen met mijn geliefde de film ‘Pas son genre’ zien. Ik vertaal dat als ‘Niet zijn of haar genre’.
Het is het verhaal van twee mensen, hij een jonge professor filosofie en zij een jonge gescheiden kapster. Ze ontmoetten mekaar op een manier die zij omschrijft als ‘het lot’.
Ze hebben alvast één gemeenschappelijk doel: liefde vinden.
De film toont ons in het begin de man die er verbaal van langs krijgt van een vrouw waarmee hij eerder een relatie had. Ze verwijt hem bindingsangst en het niet willen van kinderen. Hij verdedigt zich door te zeggen dat begrippen zoals koppel en vast en eeuwig voor hem niet opgaan. Dat het belangrijkste in zijn leven zoeken en vraagtekens plaatsen is.
De andere partij in de film is dus kapster, een hippe, aantrekkelijke vrouw die uitbundig van het leven geniet en de professor in haar wereld binnen sleurt.
Hij leest haar voor uit de boeken die hem raken, zij neemt hem mee naar een karaokezaal waar ze samen met haar vriendinnen haar ding doet.
Ik weet nog steeds niet goed wat ik met de inhoud van de film aan moet. Mijn liefste en ik hebben er nadien uitgebreid over gepraat.
De kapster wil zekerheid, haar prins op het witte paard, ze wil alleen nog maar sterven als hij er niet meer zou zijn. Hij beseft haarfijn dat zekerheid niet bestaat, dat het een fictief begrip is en beetje bij beetje verbreedt dat verschil in visie, dat scheurtje tussen hen tot een gapende kloof.
Bevreemdend te zien hoe twee mensen met hetzelfde doel, namelijk het vinden van liefde, toch uiteen groeien door de interpretatie van ‘liefde’.
Ik blijf mij afvragen of het begrip liefde voor een vrouw andere nuances heeft dan voor een man. Niet beter of slechter (wie bepaalt dat?), maar gewoon anders.
Hoe zit dat bij jou? Zoek jij zekerheid in de liefde of ben je iemand die beseft dat zekerheid niet bestaat? Dat jouw vriend, vriendin, partner –als zij of hij dat wil- steeds kan doen waar zij/hij zin in heeft en dat je daar zonder vertrouwen alleen maar onzeker door kunt zijn?
Wat valt er voor jou te halen uit de gedachte dat zoeken naar absolute zekerheid geen zin heeft, omdat je nooit absoluut zeker kunt zijn? Dat alleen vertrouwen de oplossing brengt en de drang naar zekerheid overbodig maakt.
Misschien was de boodschap van de film dat de drang naar absolute zekerheid fnuikend is voor de liefde. Of misschien dat je het gevecht om liefde alleen maar kunt winnen door je aan haar over te geven. Of nog misschien dat er een kritische wereldbeschouwelijke grens bestaat die bepaalt of mensen al dan niet kunnen samenleven in liefde.
Ik weet het niet. De kapster verweet de man dat hij niet jaloers was, dat hij niet steeds wou weten waar ze was en wat ze deed als ze niet samen waren en dat zoiets dan net weer de reden was waarom ze eerdere relaties met mannen had beëindigd… De professor filosofie probeerde haar uit te leggen waarom hij het zinloos vindt om jaloers en wantrouwig te zijn, dat zoiets niets oplevert en de liefde doodt…
Wat jammer dat ik het daar met jou, beste lezer, niet over kan hebben, dat ik jouw verhaal en visie niet te weten kom. Ze zou me leren dat dé waarheid niet bestaat en dat we allemaal zo goed mogelijk ons best doen…
Ze hebben alvast één gemeenschappelijk doel: liefde vinden. 
